Maar eerst…. vrijdag kwamen we aan in Berlijn, we besloten direct door te gaan naar het ophalen van onze startbewijzen. Dit omdat we hadden gelezen dat het op zaterdag altijd enorm druk is bij het afhalen. We kwamen aan bij het station waar het een drukte van belang was. Maar aan alles was te zien dat ze veel ervaring hebben bij de organisatie. We werden netjes van de rest van de familie gescheiden zodat zij de ‘Berlin Vital’ alvast konden bekijken terwijl wij op weg naar ons startbewijs gingen. Ons afhaal bewijs werd meerdere keren gecontroleerd, en vervolgens kregen we onze start tas met daarin diverse artikelen. Vervolgens kregen we een deelnemers polsband om waarmee je kunt aantonen dat je als deelnemer meedoet aan de race. Dit is samen met je startnummer later bewijs genoeg om het start vak in te komen. Hierna gingen we door naar de balies voor ons start nummer. Hier stond eigenlijk nauwelijks een rij, en we waren dan ook snel aan de beurt. Toen we alles hadden konden wij ook een kijkje gaan nemen op de beurs, en daar alvast ons shirt gaan ophalen.

De zaterdag heeft Danny gebruikt om nog wat extra rust te nemen. Ik wilde zelf graag weten waar we precies moesten zijn de dag erna. We zijn dus met een kleinere groep alvast even Berlijn in gegaan om het start gebied alvast te verkennen. Hier hebben we nog even een stukje van de Kids Marathon kunnen bekijken, hier deden ook ruim 10.000 kids aan mee. Vervolgens zijn we weer terug naar het hotel gegaan om na nog een stevige pasta maaltijd onze laatste spullen bij elkaar te pakken en het bed in te duiken, want de volgende ochtend zou het vroeg dag zijn. Helaas was het een nogal onrustige nacht, in het hotel was namelijk een bruiloftsfeest op de zaterdag avond en dat gaf nogal wat overlast. Dit heeft ons behoorlijk uit onze zo hard nodige slaap gehouden.

De zondag ochtend was het dan eindelijk de dag waarvoor we het allemaal gedaan hebben. We moesten vroeg op om op tijd in het start gebied aanwezig te kunnen zijn. Je denkt nog een paar keer goed na of je niks vergeet en gaat dan rond half acht in de ochtend richting het start gebied in Berlijn. Daar kwamen we iets over achten aan en moesten we afscheid nemen van de familie. Die ging hard op weg een plek langs het parcours zoeken zodat ze ons nog konden aanmoedigen. Wij gingen vervolgens onze weg zoeken in het zeer drukke start gebied. Na een wandeling kwamen we aan in ons eigen start vak, waar we vervolgens langzaam aan zo ver als maar mogelijk was naar voren probeerde te lopen. Dit viel zeker niet mee omdat het vak al aardig vol begon te lopen. Maar na een tijd doorlopen waren we tevreden met onze locatie, we wisten dat we toch niet verder meer konden komen. Vervolgens begint de spanning aardig op te lopen, ze zwepen met muziek en video beelden alle lopers flink op. De sfeer zat er ondanks het slechte weer goed in. Vervolgens ging het eerste vak met alle profs van start, hier konden wij op alle video schermen goed van mee genieten. Helaas wisten we dat het dan nog meer dan een half uur zou duren voor het onze beurt was. Het tweede start vak kwam vervolgens en ook deze werd met veel enthousiasme het parcours op gestuurd. Toen dat vak leeg was kwam ons vak langzaam in beweging richting de start lijn. Daar werden we weer met z’n alle stil gezet en moesten we wachten tot het onze tijd was. Nog even snel de blaas legen zodat je hier onderweg geen last van zou hebben…. En dan nog een paar minuten. De muziek zorgde weer voor een top stemming onder alle lopers en eindelijk was het dan zover, we mochten van start.

Alle voorbereidingen hadden tot dit punt geleid en we starten aan de kant waar we wisten dat de familie zou staan. Een piek in de hartslag op het moment dat je daadwerkelijk over de start gaat en weg waren we. Na een paar honderd meter zagen we onze eigen supporters staan en konden we snel een paar high fives uitdelen, daarna zouden we ze pas bij de finish weer terugzien. We merkte al snel dat het lastig was om in een constant ritme te komen, we moesten telkens inhouden en gaatjes zoeken waar we mensen veilig konden passeren. Dit hield ons flink op, en zorgde voor een sterk wisselend tempo. Na zo’n vijf kilometer liep onze snelheid ondanks het slingeren toch op tot iets boven mijn gewenste Marathon tempo. Het tempo voelde goed, en we probeerde dit dan ook zo lang mogelijk vast te houden. We kwamen samen op de halve marathon en dat gaf een enorm goed gevoel. Als ik het op die manier vol zou kunnen houden moest mijn doel haalbaar zijn, sterker nog ik had wat reserve opgebouwd. Tot dat moment liep alles dus voor mij volgens planning. Ik merkte wel dat ik het hoge tempo niet enorm lang meer vol kon houden, dat liet ik Danny dan ook weten zodat hij zelf kon beslissen wat te doen als ik af zou zakken. Ik hield het toch nog tot iets voorbij de 23 km vol om bij Danny te blijven, daarna moest ik helaas iets tempo terug nemen. Ik zag Danny langzaam iets bij me weglopen om hem vervolgens toch definitief uit het oog te verliezen. Op dat moment was ik vervolgens op mezelf aangewezen om het tempo vast te blijven houden en niet verder weg te zakken. Dankzij mijn Garmin wist ik telkens precies hoe ik ervoor stond, en ik kon nog een flinke tijd mijn marathon tempo aanhouden. Voor de 32 km was ik dan ook weer even aan het rekenen, ik wilde dit punt bereiken met uiterlijk 02:55:00 op de teller. Als dat me zou lukken moest het wel heel gek lopen als ik niet onder de vier uur kon blijven. En tot mijn grote vreugde lukte het me dit doel te halen, ik voelde me opperbest en dacht “nu hoef ik nog maar 10 kilometer”. En toen kwam toch de onoverkomelijke man met de hamer…. Op de 34 kilometer was mijn gedachte omgeslagen in “ik moet nog 8 kilometer…..”. Ik zag mijn tussentijden achteruit gaan en maakte mezelf zo kwaad dat ik nog 1 kilometer een goede tussentijd neer kon zetten, maar toen was het echt op. Gelukkig staat er enorm veel publiek langs het parcours en denk je direct terug aan de lange voorbereiding. Je kan en wil het op zo’n punt dan niet opgeven en ik bleef dan ook gewoon door lopen. Dat was niet iedereen gegund, en het slingeren begon dan ook weer tussen de soms wandelende mensen. In de tussentijd bleef ik na elke kilometer rekenen, ik wist dat het nog mogelijk moest zijn mijn doel te halen omdat ik in het begin voldoende reserve tijd had opgebouwd. De laatste paar kilometer zag ik bijna niets meer van het publiek, je denkt eigenlijk alleen nog maar aan de finishlijn en je vraagt je af hoe lang het nog duurt voordat je daar bent. Het is bijna niet in woorden uit te leggen wat er dan allemaal door je heen gaat. Met nog 2 kilometer te gaan kwam mijn spirit weer terug, ik kon namelijk de “Branderburger Tor” in de verte al zien. Dat gaf me net weer wat meer energie en ik ging er weer voor. Het is prachtig als je vervolgens onder dit prachtige monument doorloopt en weet dat je nog maar een paar honderd meter te gaan hebt. Ik begon ook weer in het publiek te kijken of ik de familie weer zou zien, en ja hoor daar zag ik ze staan. Na een paar high fives ging ik zo snel mijn benen nog konden door naar de finish. Het moment dat je dan daadwerkelijk over die lijn komt is een explosie aan emoties…. Ik zou echt niet weten hoe dat uit te leggen is….

Na de finish krijg je de felbegeerde medaille omgehangen en word je door alle vrijwilligers gefeliciteerd met je prestatie. En vlak daarna stond Danny op me te wachten, ook dat is weer een onvergetelijk moment. Samen zijn we vervolgens op weg gegaan naar wat te drinken, warme poncho’s en de familie die buiten de hekken weer op ons stond te wachten. Ook dit is weer een heel warm weerzien.

Het is ons gelukt, we hebben beide onze eerste marathon gelopen!

Danny -> 03:48:04

Roy -> 03:57:49

Ik besef dat deze post nogal lang is geworden, en dan heb ik er nog niet eens foto’s in geplaatst. De foto’s houden jullie dan ook nog even van me tegoed. Deze zal ik in de volgende post plaatsen.