De mensen die ons blog volgen weten dat we vorig jaar onze eigen Corona challenge aan zijn gegaan, de uitslag daarvan valt samen met de reden van mijn tijdelijke afwezigheid op dit blog.

In de vorige post vertelde ik over het behalen van de 20 halve marathons. Daar zijn we niet gestopt maar we gingen hard door met elke week weer een nieuwe en verrassende route. We hebben even kort getwijfeld te stoppen na onze 26ste halve marathon, omdat dat inhield dat we het op dat moment al een half jaar vol hielden. Helaas kozen we ervoor om toch door te gaan. Het ging namelijk vlak voor de finish van onze 27ste halve marathon helemaal mis. Ik kan daar minimaal 3 blog posts aan besteden, maar Danny en ik hebben samen besloten dat vooral niet te doen. Uiteraard zal ik er hier wel even aandacht aan besteden anders snappen jullie nog niet waarom ik zo lang niks heb laten horen.

Vlak voor de finish moesten we een groot kruispunt oversteken. Uiteraard keken we goed of er geen auto’s aan kwamen. We zagen twee auto’s staan die nog linksaf wilde slaan en we gingen langzaam het kruispunt op met de intentie hier achterlangs te kruisen. Helaas maakte Danny hier een kleine inschattingsfout waarbij hij in aanraking kwam met de achterste wagen. Dit ging dusdanig hard dat hij hard naar de grond ging en buiten bewustzijn raakte. Ik liep hier vlak achter maar kon niet voorkomen dat dit gebeurde. Gelukkig kwam er snel hulp en was de ambulance ook binnen no time bij ons. In de tussentijd was Danny wel weer bij bewustzijn en kon hij zelfstandig de ambulance in stappen. In het ziekenhuis bleek hij toch 4 gebroken ribben, een zware hersenschudding, diverse blauwe plekken en een aantal schaafplekken opgelopen te hebben. Dit was voor ons beide flink heftig, en ik besloot ook mijn hardlopen op een lager pitje te zetten tot het moment dat ik dat weer samen met hem op kon pakken.

Na een herstel proces waar een ander waarschijnlijk minimaal twee keer zo lang voor nodig zou hebben hebben we in december alweer heel langzaam het hardlopen weer op kunnen bouwen. Ik ben super trots op Danny hoe hij dit heeft aangepakt en dat we het ook echt rustig weer hebben opgebouwd. In januari begonnen onze zondagse loopjes inmiddels weer steeds iets langer te worden en de laatste zondag van januari hebben we dan ook weer voor het eerst samen een halve marathon gelopen. We zijn dus ongeveer weer terug bij ons oude niveau, misschien nog niet helemaal wat tempo betreft maar zeker wel in duur.

Zelfs de eerste twee zondagen in februari hebben we door weer en wind gelopen. De eerste zondag vertrokken we lekker vroeg nog voordat alle wegen echt goed schoon waren gemaakt. Dat leverde hele fraaie landschappen op, maar was ook heel erg zwaar. Een aantal van de plaatjes kun je hier terugvinden:

De tweede zondag van februari lag er nog ruim voldoende sneeuw en besloten we naar de Posbank toe te gaan. Deze run was zelfs nog zwaarder! Om te beginnen door de ruim 250 meters hoogte die we hebben gemaakt. En daarnaast waren er ook hier nog veel plekken waar nog bijna niet was gelopen en we dus regelmatig met een flink pak sneeuw te maken kregen. Maar wat was het mooi. Ook hiervan delen we graag een aantal foto’s met jullie:

Dit was een flinke uitdaging voor ons, maar het was het zeker waard. Nu alle sneeuw weer verdwenen is wilden we graag weer een nieuwe uitdaging vinden. En die hebben we gevonden! Ik wil er hier nog niet te veel over verraden, maar deze uitdaging word onze zwaarste tot op heden. Wat het precies is vertel ik jullie in de volgende post, dus houd je mail en deze site in de gaten……….